Τo γυμνό κορμί, το εράσμιο, που αποκαλυπτόμενο κρύβει. Κι ενόσο κρύβει, όλο και πιο πολύ αποκαλύπτεται, ανοίγοντας θέαση σε έναν κόσμο πρωτεϊκών συμβολισμών. Μνημειωμένο το κορμί στην ολική γυμνότητα, ανώνυμο, κοντινό κι απόμακρο συνάμα, γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι είναι. Σ’ αυτό εστιάζεται θεματικά το ζωγραφικό δίπτυχο της παρούσας έκθεσης του Κοντέλλη.
Υπεροπτικά μοναχικό το αντρικό σώμα, εσωστρεφές, αινιγματικό, στα σχέδια αυτόματης γραφής με κάρβουνο που, όντας εικαστικά αυθύπαρκτα, αυτοδύναμα, μας μεταφέρουν ευθύγραμμα στην κατάσταση εκείνη, όπου το έργο συμβαίνει, συντελείται. Στις ελαιογραφίες, απ’ την άλλη, μέσα σε εκρηκτική ανθοφορία χρώματος, εξπρεσιονιστικά ανήσυχη, και με το δυναμισμό του πρωτόγονου, την αθωότητα του πρωτόγνωρου, ο διάλογος αντρικού κορμιού και γυναικείου. Ο ερωτικός διάλογος, σμιλεμένος πάνω στο μοτίβο της προαιώνιας αντιπαλότητας των φύλων, μοιάζει εδώ αγωνιώδης πάλη, μάχη ανελέητη μέχρι ηδέων εσχάτων. Μετερχόμενος τη ρευστότητα του φευγαλέου, και άκρα κινησιολογική δραματικότητα, υποτάσσει ο Κοντέλλης τον ίμερο, το θεριό το ανήμερο, σε συμπλέγματα βγαλμένα, λες, από δρώμενα τελετουργικά, με κορυφώσεις, άρρητα, αποκαλύψεις. Των δρώμενων την αίσθηση επιτείνει το απέραντα υγρό, ανταριασμένο σκηνικό του, η θάλασσα, μ’ όλες τις συμβολικές της συνδηλώσεις. Ο έρωτας μες στη θάλασσα, έτσι όπως παριστάνεται εδώ, ανακρατά, θαρρείς, μνήμες κοσμογονικές, κι άλλοτε πάλι παραπέμπει σε πράξεις μύησης κι εξαγνισμού, με πανάρχαιες καταβολές.
Ο Κοντέλλης καλεί και προκαλεί. Με μαεστρία κινητοποιεί την όραση, το λογισμό, το θυμικό. Το σώμα, τα σώματά του, δεν είναι μόνον όσα δείχνουν. Η ιερή γεωγραφία του κόσμου μας, είναι η πιο ακριβή πατρίδα μας, κι έτσι να διαβαστούν πρέπει!
Φεβρουάριος 1999
