Ο ζωγράφος και το μοντέλο του είναι μια σχέση που υπάρχει και δημιουργείται μαζί με την ίδια τη λειτουργία της ζωγραφικής. Η σχέση αυτή χαράζει μόνη το δρόμο της και διαστέλλοντας το χρόνο μεταμορφώνεται, ανανεώνεται, μετακενώνοντας ό,τι πολύτιμο έχει να πει.
Η σημερινή διάσταση αυτής της σχέσης για τον Αντρέα Κοντέλλη, βρίσκει στέρεες καταβολές στην οξυδέρκειά του αλλά προπάντων στη καλά αφομοιωμένη εικαστική του παιδεία.
Το διαυγές βλέμμα του αποτύπωσε πάνω στα εξαιρετικά χειροποίητα γιαπωνέζικά χαρτιά τις πιο πιθανές γραμμές για να αναγκάσει τη μορφή να γίνει αισθητή. Η ζωγραφική του, ακολουθώντας οργανική και συνεκτική εξέλιξη, περνάει ευέλικτα από τις έγχρωμες ελαιογραφίες του ανθρώπινου σώματος, στην ασπρόμαυρη εκδοχή τους με τη δεξιοτεχνία ενός καλλιτέχνη του σούμι –ε.
Γυναικεία και αντρικά σώματα σκιαγραφούν ξανά τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης σε ένα εσωτερικό διάλογο που έχει προ πολλού λύσει τα ζητήματα του μορφοπλαστικού τους κώδικα. Χαρτιά που κρέμονται διάφανα – σαν ύλη και σαν σκέψη – στο χώρο, μας επιτρέπουν να «περιδιαβούμε» μια ζωγραφική συναισθηματικά πιο οικεία. Οι ανθρώπινες φιγούρες του συνδιαλέγονται με το χώρο και παρακινούν τον θεατή να συνδιαλλαγεί κι αυτός μαζί τους. Οι αιωρούμενες φιγούρες του φέρουν τα σημεία της επιστροφής στη «πρώτη αρχή», σαν αντιφωνικά τροπάρια, εκεί που η σκέψη δεν έχει ανάγκη το περιττό.
Σήμερα ο τρόπος προσέγγισης της τέχνης έχει στην πραγματικότητα μετατοπιστεί από την αισθητική θεώρηση της μορφής σε ένα σύστημα διερεύνησης των αντιληπτικών όρων που συντελούν στο σχηματισμό της. Η τόλμη του Αντρέα Κοντέλλη να διαπραγματεύεται με πίστη ένα θέμα που οι «καιροί» παραβλέπουν στο όνομα της εικονοποίησης των νέων τεχνολογιών και της αισθητικής τους, απέδωσε τη ζωγραφική που μεταποιεί της κατακτήσεις της μνήμης στέκοντας εμπρός μας σαν τον αναβαθμό μιας τέχνης που αποτυπώνει το ουσιώδες και αφουγκράζεται τους κραδασμούς της παλιννόστησης του.
Φερβρουάριος 2012
